تپه اکروپل شوش
تپه باستانی اکروپل، که قدمت آن به دوران هخامنشیان برمی‌گردد، در استان خوزستان، خیابان طالقانی شهرستان شوش قرار دارد.اکروپل واژه یونانی است که به بلندترین منطقه شهر گفته می‌شود. در زمان قاجاریه، روی تپه باستانی اکروپل، قلعه شوش به دست هیئت باستان‌شناسی فرانسوی (سال ۱۸۹۷) ساخته شده است.تپه اکروپل بیش از ۱۲۰ سال است که وزن قلعه شوش را تحمل می‌کند و در بالاترین نقطه اراضی شهرستان شوش قرار دارد. در این تپه آثار سکونت از زمان‌های گذشته به خصوص عیلامیان و قبل از آن دیده می‌شود.
در این تپه حدود ۲۷ لایه یا طبقه باستان‌شناسی دیده شده است که نشان می‌دهد این تپه ۲۷ بار دستخوش دگرگونی شده و از طبقات تاریخی اسلامی، ساسانی، اشکانی، سلوکی، هخامنشی، و عیلامی و قبل از آن تشکیل شده است.مجسمه معروف ملکه نامیراستون، لوح قانون نامه حمورابی و لیوان مشهور سفالی شوش به رنگ نخودی ونقش بزکوهی، از مهم ترین آثار به دست آمده از تپه آکروپل است.تپه باستانی اکروپل در سال ۱۳۸۰ توسط سازمان میراث فرهنگی با شماره ۴۱۳۰ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.
اکروپل واژه ایست که غربی ها به بلندترین بخش تپه های شوش اتلاق کرده اند این تپه که قلعه باستان شناسی نیز بر روی آن ساخته شده به همراه تپه آپادانا ،قدیمی ترین استقرار شوش را در خود جای داده و فرانسوی ها در اوایل قرن ۲۰ میلادی بیشتر توان خود را صرف حفاری و خاکبرداری بخش های عظیمی از این تپه به سودای یافتن اشیا نفیس نمودند که موفق نیز بودند و اشیا فراوان و مهمی همچون قانون نامه حمورابی ، سنگ یادبود نرامسین( که نشانه پیروزی اکدی ها بر لولوبی ها بود ) و پیکره مفرغی ناپیراسو همسر اونتاش ناپیراشا پادشاه دوره ایلام میانه ( و بنیانگذار چغازنبیل ) در قرن ۱۳ پیش از میلاد و ظروف سفالین منقوش مربوط به اواخر هزاره پنجم ق .م و بسیاری اشیا ارزشمند دیگر را در این تپه یافتند .
در بخش پایانی هزاره پنجم ق . م و بسیاری اشیا ارزشمند دیگر را در این تپه یافتند .
در بخش پایانی هزاره پنجم پیش از میلاد پس از مسکونی شدن شوش سکویی یادمانی و مذهبی در دو طبقه در کنار گورستان شوش در اکروپل ایجاد کردند . این قبرستان یکی از قدیمی ترین گورستانهای دنیاست . زیرا در ادوار پیش از تاریخی رسم بر این بود که مردگان را معمولا در کف یا اطراف خانه ها دفن می کردند . کی از شاخصه های این دوره سفال های منقوشی است که برخی از آنها همراه با مردگان درون قبور قرار می گرفته و در سراسر دشت شوشان مورد استفاده بوده است .
منبع : سیری در ایران
