آشنایی با غار پرآو

غار پرآو در ۱۲ کیلومتری شمال شرقی کرمانشاه، در میان دو کوه طاق بستان و بیستون، قرارا دارد . حدود ۴۸ سال از زمان کشف این خطرناک‌ترین غار ایران می‌گذرد.

اولین بار در سال ۱۳۵۰ بود که یک گروه غارنورد انگلیسی به عمق ۷۵۰ متری این غار رفتند و آن را کشف کردند. یک سال بعد طمع دست یافتن به رکورد جهانی باعث شد که دوباره یک تیم غارنورد انگلیسی راهی این غار شوند تا پیشروی بیشتری را در اعماق این غار به ثبت برسانند.

این گروه ۱۶ نفره در عمق ۷۵۱ متری به حوضچه‌ای گلی به طول ۵۰ متر برخوردند که ادامه پیشروی را غیرممکن می‌کرد، با اینکه امید زیادی به گسترش این غار می‌رفت اما از نظر آن ها غار به نقطه پایان خود رسیده بود.

سه سال بعد، تیمی لهستانی هم از غار دیدن کردند و مهر تاییدی زدند بر اینکه اینجا واقعا پایان این غار است.

بعدها نیز با رفتن غواصی به داخل این آبگیر مشخص شد که عمق این حوضچه سه متر است و راه به جایی ندارد.

غار پرآو زمانی از بزرگ‌ترین غار عمودی دنیا بود و به اورست غارهای دنیا شناخته می‌شد امروز با کشف غارهای عمیق دیگر به رتبه ۲۲۰ عمیق ترین غارهای دنیا رسیده است.

غار پرآو از غارهای خطرناک ایران

کوه پراو ۳۳۵۷ متر ارتفاع دارد و غار در ارتفاع ۳۰۵۰ متری آن است. غار پرآو با ۷۵۰ متر عمق، دارای ۲۶ حلقه چاه است که عمیق‌ترین آن‌ها ۴۲ متر عمق دارد.

در این غار، آبی جاری است که از ذوب شدن یخچال‌های زیرزمینی غار پرآو جریان یافته، بنابراین بی‌دلیل نیست که اسم این غار را پراو به معنی پرآب گذاشته‌اند. وجود این آب و ارتفاع بلند غار باعث شده که هوای غار به شدت سرد باشد و دمایی بین ۱ تا ۳ درجه سانتیگراد داشته باشد.

اگر غارنوردی حرفه‌ای و علاقه‌مند به ماجراجویی هستید، برای کشف این پدیده اسرارآمیز بهار و تابستان را انتخاب کنید؛ زیرا در پاییز و زمستان سردی هوا ورود به آن را غیرممکن می کند.

مسیرهای این غار بسیار صعب العبور است، به غیر از سردی هوای داخل غار و راه‌های سختش، دیواره خشن و متخلخل، لباس غارنوردان را پاره می‌کند و این باعث می‌شود که آب سرد به بدن آن‌ها برسد و سختی‌های پیمایش غار بیشتر از گذشته شود.

پیمایش غار پرآو

می‌توان گفت که غارنوردان دشوارترین پیمایش خود را در غار پرآو تجربه می‌کنند. این دشواری در ورود به غار نیز وجود دارد و دهانه ورودی غار به گونه‌ای است که باید به حالت پا مرغی به آن وارد شد.

پس از ورود به غار، سرمای هوا کار را بسیار دشوار می‌کند. به دلیل وجود یخچال‌های طبیعی و ارتفاع بالای این غار در هیچ نقطه از آن دمایی بالاتر از ۳-۱ دجه سانتی‌گراد ثبت نشده است و برودت هوا، غارنوردان را آزار می‌دهد.

در این شرایط عبور از سوراخ‌های تنگ غار پرآو ، که آبی با دمای نزدیک صفر درجه در کنار آنها جریان دارد نیز دشواری دیگری است که غارنوردان در پرآو با آن سر و کار دارند.

پیمایش سینه‌خیز در بخش‌هایی از غار اجباری است و تنگ گل خیز اولین محل پیمایش سینه‌خیز به شمار می‌آید. گذرگاه‌های تنگ و محل‌هایی موسوم به خرچنگ‌رو، ریزشی بودن برخی از قسمت‌های غار، دیواره‌های خطرناک و چاه‎های عمیق‌، پرآو را در دنیا به غاری صعب‌العبور و سخت مشهور کرده است.

پیمایش غار پرآو در سال‌های اخیر

در سال‌های اخیر نیز سفر به اعماق رازآلود این غار ادامه دارد. سالانه بین ۲ تا ۹ سفر به غار پرآو انجام شده است. تعداد زیادی از افراد با استفاده از اصول اولیه اس.آر.تی (اصول طناب گذاری در غارنوردی) به انتهای آن رسیده‌اند.

برخی به یک بار اکتفا نکرده‌اند و حس کنجکاوی‌شان آنها را دوباره به داخل غار کشیده است.

گفته می‌شود سختی پیمایش غار به حدی است که زباله‌های حاصل از پیمایش از سال ۱۳۵۰ در آن مدفون شده بوده و امکان خروج زباله‌ها در این سال‌ها وجود نداشت تا اینکه عده‌ای غارنورد بالاخره توانستند بدون تلفات جانی، زباله‌ها را از غار خارج کنند.

منبع : دلگرم