سال ۲۰۱۷، سال بین‌المللی گردشگری پایدار برای
سال ۲۰۱۷، سال بین‌المللی گردشگری پایدار برای
گردشگری پایدار نوعی گردشگری است که از تعادل در محیط بوم‌شناختی و به‌حداقل‌رساندن تأثیر بازار گردشگری بر آن حمایت می‌کند و توسعه پایدار برآورده‌کردن نیازهای کنونی گردشگران با درنظرگرفتن نیازهای نسل آینده از منابع طبیعی است.
ذی‌نفعان توسعه گردشگری باید با هدف رشد اقتصادی پایدار و سالم که با نیازها و علایق نسل آینده و حال هماهنگ باشد از محیط طبیعی حفاظت کنند. طراحی گردشگری و برنامه‌ریزی پیرامون آن نیز باید طوری باشد که از میراث طبیعی و اکوسیستم‌ها حمایت کند. در این راستا لازم است ذی‌نفعان توسعه گردشگری با اعمال محدودیت‌ها موافق بوده و فعالیت‌های خود را به‌ویژه در مناطق حساس بیابانی، کوهستانی، ساحلی، جنگلی و پدیده‌های زمین‌شناسی که مناسب ایجاد ذخایر طبیعی و مناطق حفاظت‌شده هستند، محدود کنند. گردشگری پایدار و توسعه آن زمانی شکل می‌گیرد که به میراث طبیعی و جامعه محلی توجه شود و در حد ظرفیت‌پذیری مناطق عمل شود.
سال ۲۰۱۷، سال بین‌المللی گردشگری پایدار برای
سرمایه‌گذاران گردشگری که براساس مقررات وضع‌شده عمل می‌کنند باید تأثیر پروژه‌های توسعه خود را بر محیط طبیعی ارزیابی کنند؛ همچنین اطلاعات شفاف و عینی خود را درخصوص برنامه‌های آینده و پیامدهای قابل پیش‌بینی آن ارائه داده، بحث و گفت‌وگو پیرامون محتوای این پیامدها را میان افراد علاقه‌مند ترویج کنند.
محیط‌های طبیعی منبعی باارزش و سودآور برای گردشگری به‌حساب می‌آیند. با افزایش شهرنشینی، کشورهای صنعتی و کشورهای درحال‌توسعه که دارای جاذبه‌های طبیعی، مناظر و چشم‌اندازها با تنوع زیستی جالب‌توجهی هستند به‌طور روزافزونی تبدیل به مقاصد گردشگری می‌شوند؛ ازاین‌رو اولویت اول صنعت و دولت باید حفظ و بهبود محیط طبیعی باشد.
یکی از لزومات گردشگری این است که به توسعه پایدار و سازگاری آن با محیط طبیعی، فرهنگی و انسانی کمک کند. گردشگری باید مراقب منابع و مناطق طبیعی باشد و با ارائه راهکارهای مناسب، ظرفیت‌سنجی، آموزش و ایجاد زیرساخت‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری، تأثیرهای منفی بر اکوسیستم محیط‌زیست، حیات‌وحش، فرهنگ و جوامع بومی محلی را کاهش دهد. گردشگری پایدار و توسعه آن صرفاً با یکپارچگی و مشارکت جدی دست‌اندرکاران دولتی و خصوصی امکان‌پذیر است؛ لذا گردشگری ضمن تدوین استراتژی راهبردی باید نقش محوری در کشورهای درحال‌توسعه ایفا کند. گردشگری در جهت توسعه پایدار باید از فرصت‌هایی که در اقتصاد جوامع بومی و روستایی وجود دارد استفاده کند و با شناخت هویت، فرهنگ، عناصر و عوامل طبیعی مناطق هدف، اصول توسعه پایدار را در تنظیم استراتژی گردشگری لحاظ کند. سازمان‌ها و دستگاه‌های ذی‌ربط با مشارکت سازمان‌های غیردولتی، انجمن‌ها و جوامع محلی می‌توانند نسبت به یکپارچه‌سازی برنامه‌ریزی گردشگری پایدار و توسعه آن اقدام کنند.
امروزه با تغییر الگوهای مصرف و تقاضا، طیف متعددی از گردشگران داخلی و خارجی تمایل به سفر به مناطق طبیعی، بومی‌محلی و کمتر شناخته‌شده دارند و این یک فرصت اقتصادی مناسب برای جوامع محلی است که از این موهبت الهی برخوردارند و باید در جهت توسعه پایدار و مدیریت منابع طبیعی نسبت به اشتغال‌زایی، رونق و شکوفایی اقتصاد محلی عمل کنند.
سال ۲۰۱۷، سال بین‌المللی گردشگری پایدار برای
در این راستا ایجاد و توسعه اقامتگاه‌های بوم‌گردی اهمیت و تأثیر بسزایی را در پویایی اقتصاد محلی، کاهش مهاجرت روستایی و صنعت گردشگری ایفا می‌کند. اقامتگاه‌های بوم‌گردی ضمن اینکه علایق و سلایق بسیاری از گردشگران را در نحوه اقامت و پذیرایی و حداقل امکانات سنتی تأمین می‌کند، این فرصت را برای حضور گردشگران جهت استفاده و گردش در مناطق طبیعی مهیا می‌سازد. اقامتگاه‌های بوم‌گردی، بنگاه‌های اقتصادی خرد و زودبازدهی هستند که با رشد تقاضا قابلیت سریع واردشدن به چرخه تأسیسات گردشگری را دارند؛ لذا دستگاه‌های متولی و ذی‌ربط نیز باید ضمن تمرکززدایی از بازاریابی و تبلیغات مقاصد گردشگری کلان‌شهرها، در جهت توزیع عادلانه سفر به معرفی مناطق بومی و کمتر شناخته‌شده بپردازند و با مدیریت مشارکتی نسبت به برنامه‌ریزی و ارائه تسهیلات مناسب جهت سرمایه‌گذاران جوامع محلی با تأمین زیرساخت‌های رفاهی، بهداشتی و ایمنی به گردشگران اقدام کنند.
نویسنده :کورش وکیلی
